4 weken hier, nog 4 te gaan

Hoi allemaal,

Vorige week zaterdag ben ik met 3 anderen door de Gorge gelopen. Een prachtig natuurgebied een half uur rijden van het schip vandaan. We waren met een flinke groep gegaan maar de meesten waren op het strand blijven steken.
In het begin was het even lastig welke weg we moesten nemen maar met dank aan mensen die ons hielpen kwam dat al snel goed. Het pad naar de bergtop was heel gevarieerd, zandpadjes, gras, heuveltje op, heuveltje af, door de struiken/bossen of een smal riviertje overspringen. Pas op het einde kwam de zware klim. En dat was niet mis! Een steile berg opklimmen doe ik toch niet dagelijks. Maar het uitzicht daarna was wel geweldig!
Later afgelopen week toen ik terugdacht aan de Gorge dacht ik dat het eigenlijk net zoiets is als het leven zelf: We moeten allemaal onze levensweg bewandelen, soms gaat het over vlakke padden, soms gaat het over een heuvel of door een dal, soms loop je verkeerd en moet je terug, of je valt en word vies. En vaak bij het moeilijkste of zwaarste gedeelte als we dan juist willen opgeven (zoals toen bij dat klimmen) is daar God die ons er doorheen helpt en daarna iets moois laat zien.

De meesten weten het wel al, maar ik ben al over de helft van m'n periode hier! Voelt echt alsof ik hier nog maar net ben maar helaas vliegt de tijd. In minder dan 4 weken ben ik alweer thuis. Dus mensen die mij heel erg missen, nog ff volhouden! :P Ik heb soms het gevoel dat ik hier al jaren zit, na een paar dagen ben je zo gewend aan het wonen op een schip, 9 kamergenotes (oke dat niet altijd midden in de nacht) 2 minuten douchen en bijna de hele tijd engels praten. Soms moet ik mezelf er weer aan herinneren dat ik bijna al deze mensen een maand geleden nog helemaal niet kon! Het voelt echt alsof ik iedereen al jaren ken. Ook het werk vind ik nu echt leuk. In het begin moest ik echt wennen aan het engels en m'n leidinggevende. Of eerlijk gezegd, vond ik het verschrikkelijk! Dacht na 2 weken, ik ga naar huis! Het klikte voor geen meter met elkaar. En afgelopen maandag toen ik dacht, nou stop ik ermee was het net alsof ze het aanvoelde en sindsdien kunnen we prima met elkaar overweg! Verbaa me er elke keer nog steeds over! Dat maakt de werksfeer toch wel een stuk fijner. Zou nu niet meer iets anders willen.
We werken in een vast team met z'n 3en, 2 amerikanen en ik en dan hebben we elke dag 1 of meerdere dayworkers. Regelmatig hebben we ons eigen african choir in de afwasruimte. Of dan hoor je bekende opwekkingnummers in het frans uit de ruimte galmen. Zelfs van afwassen kunnen ze een zing en dansfeest maken! Heerlijk dat spontane! Zelfs om 6 uur 's ochtends als ik nog moeite moet doen om wakker te zijn. Er word regelmatig aan mij gevraagd of ik ook dans, maar dan zijn ze heel verbaast als ik zeg dat Nederlanders niet zo (veel) dansen. (sorry, we zijn best wel stijve harken als je naar het dansen hier kijkt).

Vanochtend ben ik naar een hospitaldienst hier beneden in het ziekenhuis geweest. Wordt een ziekenkamer gewoon vol met stoelen gezet en een paar op de gang. En dan kan het feest beginnen. Want die maken er echt een feest van! Dansen, klappen, swingen, real African! Dienst was in het frans en engels, maar het zingen alleen in het frans. Preek ging over Zacheus. De pastoor van het ziekenhuis vertelde het verhaal en daarna ging iemand anders het weer vertellen uit z'n hoofd om te kijken wat tie had onthouden, en daarna vertelde ze het weer maar dan met fouten erin (zoals: Zacheus van heel groot) en dan moesten de mensen zeggen of het goed of fout was.
Na de dienst heb ik kennis gemaakt met m'n patientje. Je kan als je wilt vriend van een patient worden, dan krijg je 1 patient toegewezen en daar kan je dan tijd mee doorbrengen en persoonlijke aandacht geven. Ik heb een meisje van 4 met brandwonden, haar armen en bovenbenen zitten in het verband en de rechterkant van haar gezicht is verbrand. Ik was gewaarschuwd dat ze heel schuw is voor vreemde mensen en altijd moet huilen, maar niks van gemerkt! 't Was wel lastig communiceren, zij en haar vader spreken geen engels en ik spreek geen letter Ketuba (local language). Maar met een vertaler en handen en voeten kwamen we toch een end. En anders is daar altijd nog een speelgoedkeyboard waar ze mee zat te spelen toen ik kwam. De hele tijd knopje indrukken en er blijft muziek uitkomen :) en muziek heeft geen woorden nodig. Heb nog niet veel tijd met haar doorgebracht, maar ben van plan om zo vaak als ik kan even binnen te glippen en hopelijk leer ik haar dan beter kennen.
Ik heb ook kennis gemaakt met een patientje van een kamergenote van me. Het enige wat ik hoefde te doen was m'n mond te openen en ik had gelijk alle aandacht :). Ze kreeg gelijk grote ogen, naar me kijken en wijzen en WOW! We verstonden er niks van maar het was duidelijk dat ze onder de indruk van me was ;) nouja meer onder de indruk van m'n tanden. Toen keek ze naar de tanden van Amy (haar patient-vriend) maar die had niet van die rare tanden, toen naar de tanden van Laura (andere kamergenoot) maar die ook niet. Toen keek ze weer naar mij, en ik had wel van die hele rare tanden. Ben er al achter gekomen dat een beugel heel goed werkt om aandacht te krijgen hier.

De eerste operaties zijn inmiddels uitgevoerd. Een paar zijn me wel heel erg bij gebleven, onder andere die van een jongetje van 2? met een tumor in z' mond. Zijn vader werkt hier op de kade en zag het schip eraan komen, hij hoorde dat het een ziekenhuisschip was en heeft toen een kalender gekocht en afgeteld tot de datum van de screeningday. Het kind had enorme moeite met ademhalen omdat die tumor z'n hele luchtweg blokkeerde. Vorige week is hij geopereerd en er kwam en tumor uit zo groot als een vuist van een volwassen persoon! De chirurg vertelde dit verhaal donderdagavond tijdens de meeting. Maar hij zei ook dat, ook al is niet iedereen letterlijk betrokken bij de operaties, toch werken we allemaal mee! Door te zorgen dat alle benodigdheden er zijn, een ander zorgt dat het licht het doet, wij in de diningroom zorgen dat de artsen eten krijgen enz. dus achter de schermen zijn we allemaal betrokken bij zo'n operatie. En iedereen in Nederland die Mercy Ships sponsort of ervoor bid/heeft gebeden ook! Dus bij deze: Mede dankzij jou worden hier levensveranderende operaties uitgevoerd!

Morgen dagje vrij en dinsdag naar het weeshuis. Ben benieuwd! Hoor er hele positieve verhalen over word hoog tijd om een zelf een kijkje te gaan nemen. :)

Dieu vous bénisse!

Psalm 32:8: Ik geef inzicht en wijs je de weg die je moet gaan. Ik geef raad, op jou rust mijn oog.