Mbote

Mbote!*

Ik kwam er van de week achter dat ik al een tijd niks meer van me had laten horen dus hoogste tijd om weer ff teken van leven hier te geven! Nu het einde in zicht is lijkt het alsof na 3 keer ademhalen weer een dag om is. Maar ben nu na een paar dagen toch maar in de elektronische pen geklommen.

Het werk hier is inmiddels helemaal bezig. Het ziekenhuis draait inmiddels al een maand en de eerste patienten zijn al weer weg. De sreeningday lijkt nog maar zo kort geleden maar sommige mensen zijn nu al gezond en weg van het schip. Er hebben al zeer, grote, ingrijpende en levensveranderende operaties plaatsgevonden. Gespleten lippen zijn gesloten, grote tumors verwijderd en vond er reconstructie plaats van ledematen na brandverwonding wat de chirurgen urenlang werk opleverde.

In mijn vorige blog vertelde ik over het jongetje met die enorme tumor in z'n keel waardoor het voor hem bijna onmogelijk was om te ademen. Gelukkig gaat het met hem goed maar helaas komt hier ook verdriet voor; Ongeveer hetzelfde probleem had een Afrikaans meisje. Een paar weken geleden werd zij ingevlogen vanuit een ziekenhuis uit het noorden van Congo. Ook bij haar maakte een tumor in de luchtweg het haar bijna onmogelijk te ademen. Helaas konden onze Mercy Ships dokters niets voor haar betekenen. Vanalles werd nog ‘geprobeerd’ om haar leven te redden; infuus, voeding, antibiotica, antimalaria behandeling maar ze werd steeds zieker en de tumor groeide erg snel. Maandagochtend 16 september is ze helaas overleden. Gelukkig is ze nu veilig bij Jezus en is ze bevrijdt van haar lijden. Maar voor ons is het wel moeilijk om mee te maken dat je hier komt om mensenlevens te redden zodat ze weer gezond terug kunnen gaan naar hun familie. Niet om levens verloren te laten gaan. Op zulke momenten ben ik blij dat ik niet direct verbonden met het ziekenhuis maar alles van een afstand volg.

We gaan even terug naar afgelopen zondag. Toen hadden we met de nederlanders hier een nederlands pannenkoekenfeestje. Met 8 baksterren waarvan de jongste 3 jaar jong was vulden we bijna de hele crewgalley. Daarna met z'n allen, ongeveer 18 personen, waarvan de jongste 11 maanden en de oudste.. daar praten we niet over ;) buiten op het dek echte nederlandse pannenkoeken gegeten. Veel lekkerder dan die amerikaanse die we elke donderdagochtend hebben.

Deze week is m'n werkweek, straks m'n laatste dienst. Dus dat betekende dat ik alleen woensdag en donderdag vrij was. Woensdagavond ben ik naar het jongensweeshuis in de stad geweest. Samen met een paar andere Mercy Shippers, de 10 jongens tussen de 5 en 15 jaar oud en de leidster hebben we buiten op het gras spelletjes gedaan en uiteraard zoals een echte afrikaan dat doet gedanst en gezongen. Wat hebben die mensen een energie zeg! Terwijl wij als een stel bejaarden stonden te hijgen en te puffen gingen zij gewoon verder. We hebben touwtjetrekken zonder touw gedaan, enige wat je nodig hebt zijn rij mensen aan ene kant en rij aan andere kant, de 2 voorsten pakken elkaars handen en wie eerste loslaat of omvalt heeft verloren. Best slim bedacht als je geen geld hebt voor materialen of speelgoed. In nederland hebben we altijd maar materialen nodig om ons te kunnen vermaken, en het moet altijd moderner daar gebruiken ze gewoon zichzelf. Franse vader jakob, gezongen en als laatste iets wat overeenkwam met zakdoekje leggen. Dat konden ze uren volhouden dus dat was het laatste wat we hadden gedaan.
Donderdagochtend heb ik samen met nog 4 meiden geholpen als security bij de dental screening. Wat eigenlijk inhield, wachtenwachtenwachten totdat de tandarts kwam en beetje praten met mensen en frans leren. Na anderhalf uur wachten kwam onze beste Seah eindelijk opduiken. Samen met een vertaler en zijn goeie assistent namelijk ik liep hij tussen de rijen op zoek naar spoedgevallen, mensen met spoedgeval kregen een kaartje met hun nummer erop, mensen iets minder spoed kregen een polsbandje met datum en tijd van volgende dag om dan terug te komen. Ik moest dan bij het uiteinde een kruis mankeren zodat ze het niet van hun pols af konden halen. Nouja kan natuurlijk altijd maar dan zouden ze zien dat het ongeldig was. Toen die waren uitgedeeld liep hij terug naar de clinic. Helaas werd niet iedereen geholpen en dat tot grote ergenis van een aantal mensen. Daarna zijn we even naar de grand marché geweest. Was voor mij de eerste keer dus was best wel schokkend. Echt afrikaans, g de vis en vleesafdeling bevind zich niet zoals in Nederland in een wagen met koeling maar gewoon op de houten tafel waar ze gezelschap krijgen van de vliegen. Blubberige modder paden, de afvalberg gewoon midden tussen de kramen en vooral de vleesafdeling is een verhaal apart. Dode koeien, varkens, kippen, geiten (we zagen zelfs geiten helemaal nog intact maar alleen de kop eraf), slakken, rupsen, ratten, vleermuizen en zelfs baby aapjes! Die laatste waren nog helemaal intact met alles erop en eraan. Schijnt hier normaalste zaak te zijn om dat te eten. Maar geef mijn porsie maar an Fikkie!
's Middags ben ik op bezoek geweest bij de sewing sisters. Een klein bedrijfje met vrouwen van tussen de 15 en 25 jaar oud die na problemen thuis op straat terecht zijn gekomen maar nu in daar als naaister werken. We hebben die middag met z'n allen armbandjes in elkaar gevlochten.

Heb nu m'n laatste werkweekend hier op het schip. Volgende week vrij en zaterdag daarop ben ik weer in het herfstachtige Nederland. Gistermiddag met Amerikaanse roomie Ashley de stad in geweest. Eerst met de podapoda (klein busje maatje bestelbus) voor 150 cifa=25 dollarcent naar de grand marché geweest. Grand marché betekent grote markt in het frans en met groot bedoel ik ook GROOT! Duizenden mensen, kramen, etenswaren, kleding, schoenen, elektronica. Noem maar op. Alleen een plastic tasje bij je aankopen, dat kan je vergeten. Die zijn namelijk illegaal hier.
We hebben vast wel minstens 10 huwelijksaanzoeken of pogingen tot gekregen. Mannen die je aanraken, in hun perfecte frans vanalles naar je roepen, we hadden zelfs iemand die achter ons aan liep en tegen ons bleef praten in onverstaanbare taal. Toen wij een winkeltje in liepen, bleef hij buiten staan en toen we eruit kwamen en verder liepen, liep hij weer achter ons aan. Uiteindelijk zijn we gelukkig van hem afgekomen. Maar hij had er duidelijk wel iets voor over om een blondeliene aan de haak te slaan.

Volgende week staan er een paar weeshuizen en een operatie bijwonen op het programma. Whoeii!

Voor nu laat ik het hier bij! Fijn weekend allemaal (voor wat er nog van over is) en fijne week allemaal!

Liefs Charlotte

*hallo in lingala